INNOTO
vos

tenue es la luz que
dora los sauces al
borde del agua

suave es el día
colmado de flores
que tu mirada bañó

el cuarto ya en paz
una luz serena
acaricia la noche


ausente

el verano da frutos
pero la muerte no
contempla estaciones

había chicos construyendo
castillos de arena y a lo lejos
se oía el ladrido de perros

hubiese preferido mil veces
una playa tempestuosa
y desierta, pero con vos

sin vos,
estío frío

todo, prestado
todo, ajeno


vacío

el satén ya no calca tu abrazo
arropando mi sueño

el aire se robó tu piel que hacía
florecer mi piel

tus huellas en los verdes azulejos
prueban que has estado


Homenaje

Hoy, con cierto recelo, fui a la
tienda de segunda mano. La
última vez que estuve, fue con
vos. Entré y fui directo a la sala
de libros. Cuanto más me
acercaba a los estantes que
solías ver, tanto más se me
estrujaba el corazón.

Me detuve a mirar como vos
lo hacías: empecé a ver con tus
ojos y me fui serenando. Ya no
estaba sola, estabas ahí
como mirando por sobre mi
hombro. Entonces comprendí
cómo hacías para encontrar
esos tesoros.

Hay misteriosos hiatos en tu
colección, falta Crimen y castigo.
Hasta me llegaste a decir una
vez que le habían cambiado
el título por Culpa y penitencia,
sonará más humano tal vez,
pero no menos grave.

Me traje unos libros a casa:
poesía de Herman de Coninck
cómo no amarlo— es flamenco,
otro sobre viajes, también
Guerra y paz de Tolstoi.










INNOTO
gij

zacht is het licht dat
aan het water de wilgen
verandert in goud

teder is de dag gevuld
met de bloemen door jouw
ogen aanschouwd

de kamer met rust
vervuld, een serene gloed
komt door het venster


gemis

de zomer schenkt vruchten
maar de dood kent geen
seizoenen

er waren kinderen
zandkastelen aan ‘t bouwen,
in de verte blaffende honden

duizend keer had ik liever
met jou door ‘n stormachtig,
verlaten strand gewandeld

koude zomer zonder jou
alles, zo vreemd
alles, geleend


leegte

het satijn tekent je omhelzing
niet meer af, mijn nachtrust
blijft onbewaakt

de lucht heeft me je huid
ontnomen, mijn levende mantel is gestolen

de vingerafdrukken op de
groene tegels laten zien dat
je er was


Homage

Vandaag ging ik,
wat aarzelend, naar
de tweedehandswinkel.
De laatste keer dat ik er was,
was met jou. Ik liep meteen
door naar de boekenafdeling.
Hoe dichter ik bij de planken
kwam die je altijd bekeek,
hoe harder mijn hart
zich samenkneep.

Ik bleef staan zoals jij
dat deed, keek zoals jij keek:
langzaam begon ik te zien
met jouw ogen, en ik werd stil
van binnen. Ik was niet meer
alleen — jij was daar, alsof je
over mijn schouder meekeek.
Toen begreep ik hoe je die
schatten wist te vinden.

Er zitten vreemde hiaten
in je verzameling: Misdaad
en straf ontbreekt. Je zei me
ooit dat iemand de titel had
veranderd in Schuld en boete
— misschien klinkt dat
menselijker, maar niet
minder zwaar.

Een paar boeken nam ik
mee naar huis: poëzie van
Herman de Coninck — hoe kun
je hem niet liefhebben — hij is
Vlaams, een ander over
reizen, en ook Oorlog en
vrede van Tolstoj.