TeMPoTeMPaT

⬇️ PoeSíaS
13
aDaMaNTiNaS aDaMaNTiNaS Hay palabras que, con solo degustarlas, son poesía
cilantro, eneldo y miel
TeMPoTeMPaT TeMPoTeMPaT VeNTiMiGLia
Río ToRReNTe
SuaVe MiRaDa

FioRDiMoNTe
RiTMo Y CoLoR
NoMPueHueNu

FuiMeFReDDo
ReLMuLaFKeN
CLaRo De LuNa

MáS aLLá DeL CieLo
MaR De aRCo iRiS
eNTRe VoS Y Yo

QuieTuDYSoL QuieTuD Y SoL en la intemporal
zona de abedules
recostada crece
una conífera, hay
hojas que se mecen

es un sueño juvenil
que acaricia la piel
con ternura, hasta
el ácido fórmico
transforma en miel

llega a la mesa
y forma un colmenar
de oro, una tarde
augusta, de silencio
de tortugas y mar
vida aSí eS La ViDa Fue por los años ‘70 del muy febril
siglo XX en que, con esa máquina,
Luis y Malvina llevaban al colegio
y buscaban allí a sus hijas
una de ellas era de nuestra
promoción, pero del “A”.

Era una escena surrealista
de entre semana la que nos
tocaba co-protagonizar.

Los adoquines de la calle
Ricardo Gutiérrez hacían
que nosotras —las niñas de
vincha y anónimo marrón—
nos convirtiéramos en
extras de una película
cotidiana cuyo libreto
solo el tiempo nos
iría a revelar.
aLTeRNaTiVa aLTeRNaTiVa son tristezas opacas
que no llegan a deprimir

es un estado casi natural

—forma una lámina plástica
como la del papel araña;
dan ganas de arrancarla
pero no, hay que dejarla así—

amén de todo, hace translucir
un brillo que viene de dentro
aLTeRNaNCia aLTeRNaNCia el hinojo no
le da protagonismo
a la merluza

es él quien junto a
la naranja rallada
muy bien se luce

mi comensal se
impacienta, pues tiene
gran apetito

ya es muy tarde,
el partido termina
en desempate

flor de lis gana,
el equipo que pierde
es el naranja

la zarzamora
endulza paladares
esta mañana

una alfombra
verde estampada es
muy milagrosa

la gallineta
en el lago camina
sobre el agua
MaNTiSMeRaH MaNTiS MeRaH baila el
mamboretá
diablillo
vestido de
un rojo
Stendhal

hombros
de faraona
tiene y
dotes
de pitonisa

revela
el color
del ocaso
o tal vez
sea letal
su abrazo
aPoSTeRioRi a PoSTeRioRi Lo que pasa es que de un tiempo
a esta parte, todo lo que veo se
convierte en poesía. Incluso, o
mejor dicho, todo lo que se trae un
bagage de recuerdos. Hasta algo
prosáico tiene lo suyo.

Estos días estuve ‘revolviendo’
en estuches, cajas y cajitas;
aparecieron dos fotos, de esas
diminutas con bordes dentados,
blancos —de mi hermano,
conmigo— eran de cuando
estábamos en el barco
que nos llevaba a Sudamérica.

Las puse sobre un mueble con
cuidado, pero igual, vi que a una
le habían caído dos gotitas de
agua en una esquina, justo ahí
donde el horizonte se mimetiza
con el borde blanco.

‘¡Qué descuido el mío!’, pensé.
Secándolas con precaución,
después dije entre mí: ‘Está bien
así’, dos gotas como símbolo de
nuestro destino, como ofrenda
al suelo argentino.
regurgitar VooRBeSTeMD Het gaat al ‘n tijdje zo, dat alles
wat ik zie in poëzie verandert.
Of beter gezegd, alles wat in mij
herinneringen oproept. Zelfs iets
nietszeggends kan bijzonder zijn.

Tegenwoordig zit ik vaak in
kistjes en kastjes te snuffelen.
Ik vond een foto – met van
die witte gekartelde randjes –
van mijn broer en ik op de
boot naar Zuid-Amerika.

De foto had ik voorzichtig op tafel gelegd.
Twee druppels water morste
ik per ongeluk op de foto,
precies daar waar het wit van de lucht
overloopt in de witte rand.

Wat slordig! Terwijl ik de foto
voorzichtig afdroogde, dacht ik:
het moet zo zijn, twee druppels
water als symbool voor wat ons te
wachten stond aan de andere
kant van de oceaan: Argentina.
iKDeNKiKBeN iK DeNK, iK BeN Mogelijk zit in ons een deel van
hetzelfde mineraal dat als komeet
zich in een rotsachtige landschap
heeft weten te nestelen.

Misschien is de maan door een
schepper uit de oceaan gelepeld,
zodat later, een schipper zich
daar thuis zou gaan voelen.
tand TaND DeS TijDS na ruim drie decennia
trouwe dienst aan het gezin
gaat ze met pensioen
een kunstgebit hoeft ze niet

haar tanden liet ze los
die vielen van de trap
het is geen aprilgrap
met mijn haar in de war
zeg ik nu dag tegen haar

alles over één kam scheren
laat ze over aan een ander
pruiken of toupets kammen
doet ze liever niet

het sneeuwt wanneer
haar groene verschijning
dag zegt tegen iedere kruin
en elke suffe scheiding
BeHaNDeLiNG BeHaNDeLiNG menig één zou ik
met ongeneeslijke
levenslust besmetten
MeSMeRiZiNG MeSMeRiZiNG leaves of grass could not
resist a thousand frosty kisses

thrilled to the bone they stand
forming a blanket














11th